پارٹ 4 میاں محمد بخش دی سفرالعشق جیہڑی سیف الملوک دے ناں نال مشہور اے۔

سجادہ نشیں وڈے بھرا حضرت میاں بہاول بخشؒ دی مدح تے کتاب لکھن دا کارن

1

سُخناں دِی اوہ قِیمت پاوے، شعر میرے خوش لیندا

اُس صرّاف اگے جو تردا، سوء خزانے پیندا

2

شِعراں وِچ طبیعت اُس دِی، کر دی وال شگافی

ایس زمانے اِس نَقَد دِی ،اِس پر تُم صرّافی

3

اللہ بھاوے قدر شناسی، اس جیہی اج کِس نُوں

رمز پچھانے معنے جانے، ایہہ تاثیراں جِس نُوں

4

کدے عِبادت کدے عدالت، آپ نہ ہوندا ،واندا

نالے نازک طبع نہ جھلدی، فکر نہیں گل پاندا

5

تاں ایہہ کم دسیندا مینُوں آپ کرے تاں ہوندا

جے کوئی سُخن کرے تاں اوہ بھی، دُر یتیم پروندا

6

صُورت خُوبِی سِیرت خُوبی، خُوبی ورتن چالا

تاں ہی نام مُبارک اُس دا، خُوبی بخشن والا

7

نام مُعمّےاندر دسیّا ،عام نہ سمجھن تد بھی

سادہ اِسم بلاون پڑھدے، مینُوں ہوئے بے ادبی

8

میرا ہے اوہ وڈّا بھائی، عُمروں عقلوں وسبوں

دانشمند اکابر دانا، بحر نظم دے کسبوں

9

شعراں دا سِی شؤق اونہاں نُوں ،پڑھ پڑھ قِیمت پاندے

ہر عاشق دے قِصّے تائیں ،خُوب طرح دِل لاندے

10

سیف ملُوکے دِی گل اوہناں، کِسے کِتابوں ڈِٹّھی

اِس قِصّے دِی طلب پیو نیں، میں ول کر دے چِٹّھی

11

چِٹّھی گھِن سِرے پر رکّھی، کھول جدوں پِھر ڈِٹّھی

سوہنے لفظ عِبارت پُختی، شہد شکر تِھیں مِٹّھی

12

کاغذ صاف منوّر گردا ،جیؤں چِہرہ دِلبردا

نُقطے وانگن بِندی مُشکی، حرف آغاز اُتر دا

13

حرفاں وِچ سُفیدی روشن ،جیؤں پُھل اندر پتّاں

شاخاں وانگر سطراں سِدھیاں ،چوٹی تِھیں لگ لتّاں

14

ہر ہر سطر مُبارک حُب دِی، آہی لہر روانی

لفظاں دے سِپ وِچّوں لبھّن، دُر یتِیم مُعانی

15

کُنڈل دار پئے وِچ گھیرے ،زُلف جِویں محبُوبی

مرکز نیناں مِژگاں وانگر، کؤن گنِے سبھ خُوبی

16

ایہہ مضمُون چِٹّھی دا آہا، قِصّہ جوڑ شتابی

چُن چُن سُخن پرووِیں تسبیح، موتی سِل خُوشابی

17

صِفت حُسن دِی دُکھ عِشق دے، جیوں مؤجاں دریاواں

صُلح لڑائیاں عیش قضیّے، باغیں میوے چھانواں

18

یک بیک سُنائیں سارے ،سُخن برابر کر کے

وانگ مُصنفاں وڈکیاں دے، دُور اندیشے دھر کے

19

نِکّے قِصّے بیت سِی حرفی، کے ہویا تُدھ لِکّھے

ایسے سویں تُسی بھی مِیاں، سُخن کرن ہُن سِکھّے

20

چھپڑیاں وچ ترتر ڈٹھوئی، آء ندِی وِچ پؤ کھاں

یا دس زُور طبیعت والا، یا مُڑ تائب ہو کھاں

21

قِصّے اندر کسر نہ ہووے ،نالے رمز فقر دِی

صنعت بِھی وِچ تھوڑی بُہتی، چلّے لذّت کر دِی

22

پاؤ سیر بناویں قِصّہ،تاں گل تیری جانا

اپنے مُونہوں بن بن بہندا، ہر کوئی سُگھڑ سیانا

23

چِٹّھی ویکھ لگِی حیرانی، کُجھ نہ آوے جاوے

کؤن بھنجال فِکر دا ہووے ،چِنتا چِخا ونڈاوے

24

گھُمّن گھیر فِکر دے اندر، پیا عقل دا ٹّلا

نہ ایہہ لِکھیا موڑن ہوندا، نہ اوہ کم سوکھلّا

25

دوہاں ولّاں تِھیں مُشکل ڈُھکی ،کؤن کرے غم خوارِی

جے اج مُرشد اکھیں دِسّے، منگاں مدد تے یارِی

26

قِصّہ اؤکھا نالے لمّا، زور کمی پنڈ بھاری

ڈاہڈے دا فرمان نہ مُڑدا روگی جِند بچاری

27

طبع ضعیف اُداسی جیوڑا، گھٹ جمعیت سِی دِل

جانے ربّ مُحّمدبخشا، اوس گھڑی دِی مُشکِل

28

اِس کم اندر بھُلّی فراغت ،تیز طبع ہوشیارِی

میرے کول نہ آہیاں ترائے، عقل دِتّی پر یارِی

29

رکھ اُمّید سخِی دے در دِی، نال یقِین اعتبارے

شاہ حضُوری گِھن وسِیلہ، جا جھڑیوس سرکارے

30

پِیر سچّے دِی تُربت اگّے، دوئے سوالی ہوئے

کِیتی عرض قبُول بزُرگاں، طالع جاگ کھلوے

31

لگّا کہن فقِیر حضُوری ،بنھ لے لک جوانا!

کامل پیر کرے گا مدداں، ہو جا بھر مردانا!

32

فرمائش دے تیر چؤپھیروں، آون ویکھ توانا

ہوندے سچ مُحمّدبخشا، شاعِر لوک نِشانہ

33

ضُعف طبیعت دا تک میں بھی، عرضاں مُڑمُڑ دھر دا

سائیں جی ایہہ کم نہ سوکھا، سو جانے جو کردا

34

فیر اوہناں فرمایا میاں، سچ کہیں تُوں سارا

پر جے واہر ولی دِی ہوئی، کرسی پار اُتارا

35

مُشکل حل کریسی مُرشد، تر جاسن تنخواہاں

حاضر ہو اُس خِدمت اندر، جولِکھ گھلّی شاہاں

36

جدوں فقِیر دلیرِی دِتّی، مدد کِیتی شیرے

وانگ حسن میمندی آیوس ،خوش ہویا مُڑ ڈیرے