انہاں شعراں تے غور کرکے سنگی ' ساتھی ' سجن ' بیلی دا فرق سمجھو

بیلی بیلی ھر کوئی آکھے تے میں وی آکھاں بیلی

اس ویلے دا کوئی نہ بیلی جدوں نکلے جان اکیلی
ربّا توں بیلی تے سب جگ بیلی اݨ بیلی وی بیلی

سجݨاں باجھ محمد بخشا سُنجی پئی حویلی

چُھوٹھے ھاسے ھسدے لوک بھیت نہ دل دا دسدے لوک
چنگے وقت دے سنگی ساتھی برے وقت توں نسدے لوک
بھانویں چلیاں دودھ پیائیے ناگی بن کے ڈسدے لوک
جان دی بازی لائی جنہاں لئی ھتھیں مشکاں کسدے لوک
جنہاں اشفاقؔ دے قاتل بننا اوھو ای دل وچ وسدے لوک

سنگ کد چھٹیندے سنگیاں توں ' سنگی جتنے وی دیوݨ دھکے

ھک گل تے لجی گل سڑیندے ' ھک قول دے ھوندݨ پکے

تے اوھا سجݨ امیرؔ ھلالی ھوندا اے ' جیہڑا بھرم دے آئینے اچ بھکھے

اونوں پیار دے مذھب اچ کافر آندھے ' جیہڑا دو دو بیلی رکھے

دل دور نا ھووݨ سجݨ دور نئیں ھوندے بھانویں سو کو واڈھے ھووݨ

بندے ضداں نوں نظرانداز کریندے بھانویں جتنے وادھے ھووݨ

او لازمی ملدے نے سجڑاں نوں جیہڑے دلاں دے گاڈھے ھووݨ

سپ لڑݨ تاں ظفرو اپڑ پیندے جیدے سجݨ سپادھے ھووݨ

سانگے ٹٹݨ توں بعد وی سجڑاں نوں سجڑاں دے ڈھیر حیا ھوندے

جیہڑے ویکھݨ پچھلی آں نبھیاں نوں اوہ لوک فیض دانا ھوندے

ایویں بختاں دے ماݨ تے سجݨ ونجا نئیں اے ویلے دا پرتا ھوندے

میری اڈدی ریت تے طنز نہ کر یا کر دریا آخر دریا ھوندے

ھائے غربت تینوں کی اکھاں ' میرے لکھاں جیہے سجݨ ونجآئے نی!
میری عزت ' بھرم تے شہرت دے ' سرعام جنازے چائے نی!
میں ھردا نا ھاں انہاں دشمناں توں ' ھتھ بنھ کے شیر مرائے نی!
ایہو عابدؔ کھا ارمان گیا اے ' خود دار توں ھتھ جڑوائے نی!

ونڈ ھوندی راھندی اے ویلیاں دی ' ونڈاں ھکو جئیاں راھندیاں نت نئیں 

اے حسن جوانی بخت دی آں پینگھاں ' چڑھیاں راھندیاں نت نئیں
کدی شاہ وی ھو محتاج ویندے ' موجاں اک کدھی راھندیاں نت نئیں
میلے بھرے ھوئے ختم حیاتؔ ھو ویندے ' رل سنگتاں باھندیاں نت نئیں     

 جیہڑے ﮐﺞ ﻟﯿﻨﺪﮮ ھن ﮐﯿﺮﯾﺎﮞ ﻧﻮﮞ ' ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﯿﺎݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ

جیہڑے ﭼﻨﮕﯿﺎﮞ نبھیاں ﯾﺎﺩ ھݨ ﺭکھدﮮ ' بھاﺋﯿﻮﺍﻝ ﭘﺮﺍݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ

ﺭھیا ﺑﺨﺖ ﺗﺎﮞ ﺳﺠݨ ﺭﻻﻧﻮﯾﮟ ﺭئے ' ﺟﺪوں ﺑﺨﺖ ﮈﻭﻻݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ
ﺟﺪوں ﺳﻨﮕﺖ ﺩﺍ ﺍﺻﻞ ﺳﻮﺍﺩ ﺁﯾﺎ ' ﺍوﺩوﮞ ﺛﻤﺮؔ ﭘﺮﺍھݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ

انج ای مصر دی شاھی نئیں مل ویندی ' پہلے کھوہ اچ ڈھانڑ دا ول سکھ
مر گیاں تے سوکڑے مک ویندے ' دکھ جیندیاں ساھنڑ دا ول سکھ
کر چنؔ پرواز بلندیاں تے ' بالاآخر لاھنڑ دا ول سکھ
نت سجݨ سردار نئیں نال ھوندے ' کجھ کلیاں راھنڑ دا ول سکھ

سانوں نخریاں نال نہ مار سجݨ ' ساڈے دل دا دس قصور کی اے؟

اکھاں پھیر کے کولوں دی لنگ جانا ایں ' تیرے دل وچ دس غرور کی اے؟

سجݨ سجݨاں پچھے خوار ھوندے نے ' تیرے پیار دا دس دستور کی اے؟

کر قتل یا سجݨاں لا سینے ' دوناں گلاں وچوں دس تینوں منظور کی اے؟

میتھے اجے وی رنجی ایں مرضیاں آلا ایں ' تیتھوں یار لکایا کی اے؟
ھک توں تاں ھاھیں میری زندگی وچ ' تیرے باج بنایا کی اے؟
تیری ذات سوا مینوں دس تاں سہی ' میرا چنؔ سرمایا کی اے؟
کیوں روز رواندہ ایں کملے نو ' تیرا سجݨ ونجایا کی اے؟

دلا چھڈ چا شوق وفاواں دے ' بن سجݨ گزارے کر لے
جیہڑے تروڑ گئے نی سنگتاں نوں ' ھݨ آپ نتارے کر لے
 میں سجݨ فرید وٹاونڑے کوئی ناں ' بھاویں جتنے چارے کرلے
لجپال سدی کے کیوں آندھا ایں ' نویں سجݨ پیارے کرلے

ھکو سجݨ بنڑا کے رج لیا اے وادھو سنگت بنڑاونڑیں کائی نئیں

ادھ عمر دا مہنڑیاں کھا چھڈیا اے رھندی عمر ونجانونڑیں کائی نئیں

کسے ٹھگ ھمراز دے کوڑے لارے تے کَس آپ نوں لانونڑیں کائی نئیں

ھر عید تے درد مکانڑیں بݨ کے کائنات ھسانونڑیں کائی نئیں

اے لازمی نئیں بیلی وطن تے ھووݨ ' کئی وطنوں دور وی ھوندے نے
چنگے ھر دے لیکھ اویسؔ نئیں ھوندے ' کئی غم اچ چور وی ھوندے نے
ناں جھڑکیا کر توڑ آیاں نوں ' کئی باجھ قصور وی ھوندے نے
سارے منگتے پیشہ ور نئیں ھوندے ' بندے کئی مجبور وی ھوندے نے

چنگے سجݨ تے بخت خدا دیندا اے ' ایہ کم نئیں کہیں دے وس دا
جد سنگت اچ سوبھ نصیب نہ ھووے ' کیہڑا فیدا اے مڑ بھج نس دا
بندے سݨ افسانہ خوش ھوندے نے ' الطافؔ مری بھکھ تس دا
ساڈا کوئی نئیں سجݨ زمانے تے ' اسیں ھائیں بس ذریعہ چس دا

میں ویکھ لیا سب سنگتاں نوں ' نالے ھر رشتہ ازما بیٹھاں
اس پیار پریت دے معاملے وچ ' میں عزت وقار ونجا بیٹھاں
سجݨاں دے وی کئی کئی روپ ھوندے ' میں ھر پہچان بھلا بیٹھاں
ساری کھیڈ حیاتؔ مقدراں دی ' بھرے شہر دے وچ تنہا بیٹھاں

سارے سٹ گھت فیصلے قدرت تے ' ویہندی حال خدا دی ذات اے
انجے پیر فقیر تے دم شم ھن ' غم ٹال خدا دی ذات اے
ایتھے کوڑ تے ساریاں سنگتاں ھݨ ' لجپال خدا دی ذات اے
جد چھوڑ ونجے سارا جگ شاکرؔ ' ھوندی نال خدا دی ذات اے

بندے اجڑکے وسݨ ! ' قدرتی گل اے اگلی چس نیں راھندی
تائیوں پیڑ وجود چوں نیں ویندی ' ھڈیاں وچ رس نیں راھندی
بیلی منہ مشتاقؔ وٹا ویندے نے ' سجڑاں  نوں تس نیں راھندی
سٹاں لگݨ تاں روون آ  ویندے نے ' گل کیں دے وس نیں راھندی

جیندی کدی پرواز وچ فرق نا آوے ' پکھی اوھو شہباز سدیندا اے
رکھے نیئت اچ کھوٹ تاں دنیا تے ' بندا اوھو ٹھگ باز سدیندا اے
بجھے دل دیاں مرضیاں گل گل چوں ' سنگی اوھو ھمراز سدیندا اے
جیہڑا لوڑ دے ویلے کم آوے ' اوھو سجݨ آفتابؔ سدیندا اے