زندگی ودھیا ' چنگی یا ماڑی کنج بݨدی اے؟

سب توں ماڑا کم اݨ واقفاں تے جاݨ سنجاݨ والے لوکاں وچ وقت گزارݨا اے۔

ایس توں چنگا کم سنگیاں (گپ شپ والے لوکاں) تے ساتھیاں (رل کے کم کرن والے لوکاں) نوں وقت دیݨا اے۔

سب توں ودھیا کم سجݨاں (دکھ ونڈݨ والے لوکاں) تے بیلیاں (سکھ دیݨ والے لوکاں) لئی وقت کڈھݨا اے۔

اݨ واقف ' جاݨ سنجاݨ ' سنگیاں وچ پھسیا بندہ کسے کم دا نئیں ھوندا۔ بندہ او ای چنگا جیس دا بیلی ' کجھ سجݨ ' کجھ ساتھی ھوݨ۔

جیس دا بیلی ھووے اوس دی زندگی بڑی ودھیا ھوندی اے۔

جیس دا بیلی نہ وی ھووے پر سجݨ ھووݨ تے فے اوس دی زندگی بڑی ودھیا نہ وی ھووے تے فے وی ودھیا ضرور ھوندی اے۔

جیس دا نہ بیلی ھووے تے نہ سجݨ ھووݨ۔ صرف ساتھی ای ھووݨ تے فے او بڑی ودھیا یا ودھیا نہ وی سئی پر بڑی چنگی زندگی گزار لیندا اے۔

جیس دا نہ بیلی ھووے ' نہ سجݨ ھوݨ تے نہ ساتھی ھووݨ۔ صرف سنگی ای ھووݨ تے فے او بڑی ودھیا یا ودھیا یا بڑی چنگی زندگی گزارݨ دے بجائے چنگی زندگی گزار لیندا اے۔

جیس دا نہ بیلی ھووے ' نہ سجݨ ھوݨ ۔ نہ ساتھی ھووݨ تے نہ سنگی ھووݨ۔ صرف جاݨ سنجاݨ والے ای ھووݨ تے فے او بڑی ودھیا یا ودھیا۔ بڑی چنگی یا چنگی زندگی گزارݨ دے بجائے ماڑی زندگی گزاردا اے۔

انہاں شعراں تے غور کرکے سنگی ' ساتھی ' سجݨ ' بیلی دا فرق سمجھیا جاسکدا اے؛

چُھوٹھے ھاسے ھسدے لوک

بھیت نہ دل دا دسدے لوک

چنگے وقت دے سنگی ساتھی

برے وقت توں نسدے لوک

بھانویں چلیاں ددھ پیائیے

ناگی بݨ کے ڈسدے لوک

جان دی بازی لائی جنہاں لئی

ھتھیں مشکاں کسدے لوک

جنہاں اشفاقؔ دے قاتل بݨݨا

اوھو ای دل وچ وسدے لوک

ونڈ ھوندی راھندی اے ویلیاں دی

ونڈاں ھکو جئیاں راھندیاں نت نئیں

اے حسن جوانی بخت دی آں پینگھاں

چڑھیاں راھندیاں نت نئیں

کدی شاہ وی ھو محتاج ویندے

موجاں اک کدھی راھندیاں نت نئیں

میلے بھرے ھوئے ختم حیاتؔ ھو ویندے

رل سنگتاں باھندیاں نت نئیں

سنگ کد چھٹیندے سنگیاں توں

سنگی جتنے وی دیوݨ دھکے

ھک گل تے لجی گل سڑیندے

ھک قول دے ھوندݨ پکے

تے اوھا سجݨ امیرؔ ھلالی ھوندا اے

جیہڑا بھرم دے آئینے اچ بھکھے

اونوں پیار دے مذھب اچ کافر آندھے

جیہڑا دو دو بیلی رکھے

بیلی بیلی ھر کوئی آکھے

تے میں وی آکھاں بیلی

اس ویلے دا کوئی نہ بیلی

جدوں نکلے جان اکیلی

ربّا توں بیلی تے سب جگ بیلی

اݨ بیلی وی بیلی

سجݨاں باجھ محمد بخشا

سُنجی پئی حویلی

اے لازمی نئیں بیلی وطن تے ھووݨ

کئی وطنوں دور وی ھوندے نے

چنگے ھر دے لیکھ اویسؔ نئیں ھوندے

کئی غم اچ چور وی ھوندے نے

ناں جھڑکیا کر توڑ آیاں نوں

کئی باجھ قصور وی ھوندے نے

سارے منگتے پیشہ ور نئیں ھوندے

بندے کئی مجبور وی ھوندے نے

جیندی کدی پرواز وچ فرق نا آوے

پکھی اوھو شہباز سدیندا اے

رکھے نیئت اچ کھوٹ تاں دنیا تے

بندا اوھو ٹھگ باز سدیندا اے

بجھے دل دیاں مرضیاں گل گل چوں

سنگی اوھو ھمراز سدیندا اے

جیہڑا لوڑ دے ویلے کم آوے

اوھو سجݨ آفتابؔ سدیندا اے

دل دور نا ھووݨ سجݨ دور نئیں ھوندے

بھانویں سو کو وانڈھے ھووݨ

بندے ضداں نوں نظرانداز کریندے

بھانویں جتنے وادھے ھووݨ

او لازمی ملدے نے سجݨاں نوں

جیہڑے دلاں دے گاڈھے ھووݨ

سپ لڑݨ تاں ظفرو اپڑ پیندے

جیدے سجݨ سپادھے ھووݨ

جیہڑے ﮐﺞ ﻟﯿﻨﺪﮮ ھݨ ﮐﯿﺮﯾﺎﮞ ﻧﻮﮞ

ﺳﺮﺩﺍﺭ ﺳﯿﺎݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ

جیہڑے ﭼﻨﮕﯿﺎﮞ نبھیاں ﯾﺎﺩ ھݨ ﺭکھدﮮ

بھاﺋﯿﻮﺍﻝ ﭘﺮﺍݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ

ﺭھیا ﺑﺨﺖ ﺗﺎﮞ ﺳﺠݨ ﺭﻻﻧﻮﯾﮟ ﺭئے

ﺟﺪوں ﺑﺨﺖ ﮈﻭﻻݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ

ﺟﺪوں ﺳﻨﮕﺖ ﺩﺍ ﺍﺻﻞ ﺳﻮﺍﺩ ﺁﯾﺎ

ﺍوﺩوﮞ ﺛﻤﺮؔ ﭘﺮﺍھݨے ﻭﮒ ﮔﺌﮯ

سانگے ٹٹݨ توں بعد وی سجݨاں نوں

سجݨاں دے ڈھیر حیا ھوندے

جیہڑے ویکھݨ پچھلی آں نبھیاں نوں

اوہ لوک فیض دانا ھوندے

ایویں بختاں دے ماݨ تے سجݨ ونجا نئیں

اے ویلے دا پرتا ھوندے

میری اڈدی ریت تے طنز نہ کر یا کر

دریا آخر دریا ھوندے

بندے اجڑ کے وسݨ !!!

قدرتی گل اے اگلی چس نیں راھندی

تائیوں پیڑ وجود چوں نیں ویندی

ھڈیاں وچ رس نیں راھندی

بیلی منہ مشتاقؔ وٹا ویندے نے

سجݨاں نوں تس نیں راھندی

سٹاں لگݨ تاں رووݨ آ ویندے نے

گل کیں دے وس نیں راھندی

دلا چھڈ چا شوق وفاواں دے

بن سجݨ گزارے کر لے

جیہڑے تروڑ گئے نی سنگتاں نوں

ھݨ آپ نتارے کر لے

میں سجݨ فرید وٹاونڑے کوئی ناں

بھاویں جتنے چارے کرلے

لجپال سدی کے کیوں آندھا ایں

نویں سجݨ پیارے کرلے

ھکو سجݨ بنڑا کے رج لیا اے

وادھو سنگت بنڑاونڑیں کائی نئیں

ادھ عمر دا مہنڑیاں کھا چھڈیا اے

رھندی عمر ونجانونڑیں کائی نئیں

کسے ٹھگ ھمراز دے کوڑے لارے تے

کَس آپ نوں لانونڑیں کائی نئیں

ھر عید تے درد مکانڑیں بݨ کے

کائنات ھسانونڑیں کائی نئیں

میں ویکھ لیا سب سنگتاں نوں

نالے ھر رشتہ ازما بیٹھاں

اس پیار پریت دے معاملے وچ

میں عزت وقار ونجا بیٹھاں

سجݨاں دے وی کئی کئی روپ ھوندے

میں ھر پہچان بھلا بیٹھاں

ساری کھیڈ حیاتؔ مقدراں دی

بھرے شہر دے وچ تنہا بیٹھاں

سارے سٹ گھت فیصلے قدرت تے

ویہندی حال خدا دی ذات اے

انجے پیر فقیر تے دم شم ھݨ

غم ٹال خدا دی ذات اے

ایتھے کوڑ تے ساریاں سنگتاں ھݨ

لجپال خدا دی ذات اے

جد چھوڑ ونجے سارا جگ شاکرؔ

ھوندی نال خدا دی ذات اے

چنگے سجݨ تے بخت خدا دیندا اے

ایہ کم نئیں کہیں دے وس دا

جد سنگت اچ سوبھ نصیب نہ ھووے

کیہڑا فیدا اے مڑ بھج نس دا

بندے سݨ افسانہ خوش ھوندے نے

الطافؔ مری بھکھ تس دا

ساڈا کوئی نئیں سجݨ زمانے تے

اسیں ھائیں بس ذریعہ چس دا

انج ای مصر دی شاھی نئیں مل ویندی

پہلے کھوہ اچ ڈھاݨ دا ول سکھ

مر گیاں تے سوکڑے مک ویندے

دکھ جیندیاں ساھݨ دا ول سکھ

کر چنؔ پرواز بلندیاں تے

بالاآخر لاھݨ دا ول سکھ

نت سجݨ سردار نئیں نال ھوندے

کجھ کلیاں راھنڑ دا ول سکھ